بررسی اثر بنزودیازپین ها بر اضطراب و تداخل آن با هیستامین در مدل ماز بعلاوه ای شکل در موشهای صحرایی

سابقه و هدف: هیستامین به عنوان یک تنظیم کننده، در بسیاری از رفتارهای شبه اضطرابی حیوانات و انسان دخالت دارد. از طرفی داروهای میانجگری کننده رسپتور گابای a مانند بنزودیازپین برای درمان اضطراب استفاده شده اند. تجویز همزمان داروهای مزبور از نظر اضطراب می تواند مورد توجه باشد. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر اثر تزریق داخل صفاقی هیستامین و دیازپام و تداخل این دو ماده بر رفتارهای شبه اضطرابی بررسی شد. پارامترهای اندازه گیری شده در صد زمان گذرانده%oat= open arm times) ( در بازوی باز و در صد تعداد ورود به بازوی بازو(%oae= open arm entries) در مدل مازبعلاوه ای شکل اضطراب بود یافته ها: تجویز هیستامین 20 (میلی گرم بر کیلوگرم) به درون صفاق در صد زمان گذرانده در بازوی باز (%oat) را کاهش داد، اما بر فعالیت حرکتی (la= locomotion activity) تاثیری نداشت، که یک اثر اضطراب زایی را برای هیستامین نشان می دهد. تجویز دیازپام، بصورت زیر جلدی در دوز 1 میلی گرم بر کیلوگرم در صد زمان گذرانده در بازوی باز (%oat) و در صد تعداد ورود به بازوی باز(%oae) را بدون اثر بر فعالیت حرکتی افزایش داد که نشان دهنده کاهش اضطراب در گروههای مورد مطالعه است. تجویز دیازپام، بصورت زیر جلدی در دوز 1 ( میلی گرم بر کیلوگرم) قبل از تزریق داخل صفاقی هیستامین در دوز 20 میلی گرم بر کیلوگرم در صد زمان گذرانده در بازوی باز (%oat) و در صد تعداد ورود به بازوی (%oae) را بدون اثر بر فعالیت حرکتی (la) افزایش داد که نشان دهنده کاهش اضطراب در گروههای مورد مطالعه است. نتیجه گیری: نتایج به دست آمده نشان می دهد که اثرات اضطراب زایی ایجاد شده به وسیله هیستامین، در حضور دیازپام معکوس می شود.